maandag 1 maart 2010

Tekst Groet Mestreechs Dictee 2012!

De wouf en de zeve geitsjes

Dao waore ’ns zeve geitsjes.

Op ’ne goojen daag góng hun ma nao de Merret en ze zag tege häör kinder: “Jonges, iech moot kemissies doen en daan gaon iech bij tant Jès op de Mäönt aon, um get te klasjenere.”

“Enselt uuch neet, hajt uuch gedèkseld en es de wouf kump, zègk ’m tot heer kint doedvalle!”

De geitsjes gónge späölselkes doen, tot obbins op de deur geboenkerd woort.

“Juzzes, dao höbste ’t gelazer”, zag ’t ajdste en ’t reep: “Wat mooste?”

“Doeg ’t sjewke vaan de deur, maak ope, iech höb ’t kaajd”, zag de wouf en heer doog of heer vaan Sint-Jaan kaom.

“Loup nao d’n Dousberg”, keekde de kleinste rojzebojs dee oongenuteg astrant waor en ouch ’n groete mojl had.

Eve later kaom d’n däögeneet trök en zag mèt ’n hoeg stumke tot ze ope móste doen, meh ei geitsje waor evels zoe verstendeg um aon de wouf te vraoge um z’ne poet te laote zien.

D’n awwe grawweleer wis tot ’r dat neet kós doen en klipseerde ’t ’m. Jummeg, noe mós ’r get aanders bedinke.

Heer góng nao ’ne sókkerbekker in de Hóndstraot dee zjus deig aon ’t knejje waor veur de briösjkes en dee al tartepömkes, boule-de-Berlins, pistolees, kedètsjes en terfbroejer in d’n ove had stoon.

De wouf duide z’n pu in ’ne koomp meel um ze wit te make en góng trök nao de geitsjes.

Wie ’r z’n pu leet zien, meinde die erm apedies tot ze geinen angs mie hoofde te höbbe.

Ze lete de viziet in en waore verpópzak wie ze dao de wouf zaoge inkoume.

“Noe höb iech uuch te graze, smeerlep”, keekde de wouf koed.

Heer hojde drop los, verrinneweerde de ganse kraom en vraot de bieskes op.

’t Jongste geitsje waor zoe sjlouw um in de klok te kroepe en vertèlde ’s aoves tege moojer geit tot de wouf ederein had opgevrete.

“Zoe’ne fieloe, dat zal iech häöm betaold zètte”, reep de aw benajd.

Ze sjaarde z’ch e stök touw en góng nao ’t hool vaan de wouf, dee mèt zien vètte pans laog te snörke.

“Höbste mien kinder opgevrete, batteraof?”, sjriewde de aw geit gans opgedrejd.

De wouf woort wakker en versjrók ziech kepot.

Heer brölde: “Iech bin nörges gewees, lieleke klappej, indirek sjaar iech diech bij d’ne kazjevèk.”

“Heer luig wie ’n doedsprintsje”, reep ’t klein geitsje, “iech höb ’t mèt mien eige ouge gezeen”.

De aw prij spróng nao de wouf, kretsde ’m zien pupse oet en hojde ’m mèt ’ne klöppel doed.

Wie ze de pans vaan de wouf opesnooj, kaome de zès geitsjes zingentere oet z’ne boek…

“Este doed bis, greujt d’ch graas op diene boek, zoe’ne groete stroek, zoe’ne groete stroek.”

“Nondetonnère, geer höb gelök gehad, klein graillins, want geer had bekans op d’n Toongerseweeg gelege!”, kreet ze.

Ze duide de wouf vol stein en goejde häöm in d’n Eker.

En ze leefde nog lang en gelökkeg.

Oet: Rijstartele of veters 1992 , bewèrk in 2012 E.O.

Tekst Groet Mestreechs Dictee 2012!SocialTwist Tell-a-Friend